Σάββατο 20/3 7 μ.μ. στην Πλατεία Εξαρχείων
Προβολή του ντοκιμαντέρ "Dr Gazi" του Δημήτρη Βερνίκου
Μια ταινία για το aids στη Νότια Αφρική.
Σάββατο 20 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
ANAKOINΩΣΗ
Σήμερα τα Εξάρχεια αντιμετωπίζουν για άλλη μια φορά το οξυμένο πρόβλημα του εμπορίου των ναρκωτικών. Η πλατεία Εξαρχείων, η οποία έως και ένα μήνα πριν ήταν χώρος παρέλασης των αστυνομικών δυνάμεων αλλά και χώρος κοινωνικής αντίστασης, σήμερα έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στο ναρκοεμπόριο. Είναι ένα πάρκο ελεύθερης εμπορίας πρέζας και χαπιών κάθε είδους. Εκατοντάδες εξαθλιωμένοι και μη, άρρωστοι άνθρωποι, συγκεντρώνονται εκεί όλες τις ώρες και κάνουν ελεύθερα το νταραβέρι τους. Οι έμποροι μικροί ή μεγαλύτεροι, ανενόχλητοι παρκάρουν τα αμάξια τους στους κοντινούς πεζόδρομους ή με τις μηχανές τους μπαίνουν στην πλατεία πουλώντας τον θάνατο. Στους γύρω δρόμους οι ναρκομανείς κάνουν ενέσεις ακόμα και στα γεννητικά τους όργανα ή σνιφάρουν, σε κοινή θέα. Στην Τοσίτσα το εμπόριο της πρέζας και των άλλων ουσιών το έχουν αναλάβει, όπως λέγεται, Αφρικανοί, οι οποίοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην περιοχή, ενώ στην πλατεία, απ ότι φαίνεται, το έχουν Έλληνες, χωρίς να αποκλείεται και συμμετοχή αλλοδαπών. Καταντήσαμε να γνωρίζουμε την εθνικότητα των εμπόρων ναρκωτικών, τις περιοχές που διακινεί ο καθένας τους και δεν αποκλείεται σε λίγο να τους ξέρουμε με τα χαϊδευτικά τους ονόματα. Μια μεγάλη ανοικτή πιάτσα ναρκωτικών είναι πλέον τα Εξάρχεια και εμείς εργαζόμενοι και κάτοικοι περπατάμε, εργαζόμαστε και ζούμε σκοντάφτοντας, κυριολεκτικά, σε ανθρώπινα ράκη.
Βεβαίως θα πει κάποιος ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που φεύγουν τα ΜΑΤ και έρχεται η πρέζα. Είναι ξεκάθαρο για μας που ζούμε χρόνια στην περιοχή, ότι η καταστολή που εφαρμόζεται στα Εξάρχεια έχει δύο πρόσωπα: την επίσημη της αστυνομίας και την άλλη της πρέζας. Πότε ασκείται η μία μέθοδος, πότε η άλλη και κάποιες φορές, όπως τους προηγούμενους μήνες και οι δυο παράλληλα. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά, αφού το βλέπαμε και οι ίδιοι, ότι και τους μήνες που είχε στρατοπεδεύσει εδώ ο στρατός του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το εμπόριο των ναρκωτικών εξακολουθούσε να γίνεται ανενόχλητα, πολλές φορές δίπλα στις πεζές περιπολίες και στις διμοιρίες των ΜΑΤ.
Το ξεκαθαρίζουμε: Η απομάκρυνση του στρατού κατοχής της αστυνομίας μετά από αγώνες, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει για μας, ότι υποθάλπει την μικροπαραβατικότητα των εξαθλιωμένων, που αναπτύσσεται και εδώ, όπως σε κάθε περιοχή που γίνεται πιάτσα ναρκωτικών.
Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που εμφανίζεται στην συνοικία το ναρκοεμπόριο. Σήμερα όμως η έκταση του φαινομένου είναι τεράστια.
Και ανακύπτει το εξής ζήτημα: Τι κάνουμε εμείς; Όλοι εμείς οι πολίτες που ζούμε και εργαζόμαστε εδώ; Θα μείνουμε θεατές, «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», μπροστά στον θάνατο που τριγυρίζει και κάνει πιάτσα στην περιοχή μας; Θα περιμένουμε να μας «προστατεύσει» η αστυνομία; Θα φέρουμε μπράβους, όπως εδώ και καιρό επιδιώκουν κάποιοι; Θα περιμένουμε «το Θεό να μας σώσει»; Ή θα αυτοοργανωθούμε και με σεβασμό στον άνθρωπο, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε λύση;
Αναγνωρίζουμε βεβαίως ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι κοινωνικό. Υπάρχει σε όλες τις χώρες αναπτυγμένες και μη, υπάρχει σε όλες τις περιοχές της χώρας. Όμως πόσες πλατείες έχουν παραδοθεί έτσι στην πρέζα, όπως η πλατεία Εξαρχείων; Συμβαίνει κάτι ανάλογο στην πλατεία Κολωνακίου, ας πούμε, που είναι μια κοντινή μας πλατεία σε μια συνοικία, η οποία όπως και τα Εξάρχεια, είναι χώρος κατοικίας;
Όχι, δεν συμβαίνει και οι λόγοι είναι προφανείς. Έχουν να κάνουν με την ιδιαιτερότητα της περιοχής μας, με τον έντονα πολιτικό και αμφισβητισιακό χαρακτήρα της, που τόσα χρόνια υπερασπιζόμαστε. Επίσης έχουν να κάνουν με το είδος των ναρκωτικών που διακινούνται. Η πρέζα και τα χάπια είναι μαζική μέθοδος καταστολής των φτωχών και στην περιοχή μας ούτε μένουν, ούτε συχνάζουν άνθρωποι με ιδιαίτερα υψηλά εισοδήματα. Να το επαναλάβουμε, το ζήτημα δεν είναι τι κάνει το κράτος, το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς οι πολίτες γι΄ αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.
Δεν είμαστε ρατσιστές. Αναγνωρίζουμε ότι οι ναρκομανείς είναι άρρωστοι άνθρωποι, όμως στην πλατεία δεν έρχονται για να κάνουν την βόλτα τους ή να μαζέψουν ήλιο. Έρχονται για να αγοράσουν και να πουλήσουν πρέζα και χάπια. Είναι άρρωστοι αλλά η ίδια η εξάρτησή τους απ΄ τις ουσίες, τους κάνει να μην ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, τους τονώνει το εγώ, τους κάνει ατομιστές και αντικοινωνικούς. Κατανοούμε την φύση της ασθένειας, όμως κάθε άνθρωπος σ αυτή την ζωή έχει και ατομική ευθύνη για τις επιλογές που κάνει. Στους αρρώστους αυτούς στηρίζεται το ναρκοεμπόριο, ένα απ τα ισχυρότερα, ως γνωστόν, εμπόρια του πλανήτη. Εξ άλλου η ηρωίνη, είναι επίσης γνωστό, έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται από το σύστημα για την καταστολή κινημάτων που το αμφισβητούσαν ή το αμφισβητούν. Και επιτέλους, υπάρχουν και άλλες κοινωνικές ομάδες που έχουν προβλήματα, έχουν βγει στους δρόμους να περιφέρουν με μαγκιά το πρόβλημά τους; Μπορεί να φανταστεί κανείς μια πλατεία ή μια περιοχή ολόκληρη να έχει παραχωρηθεί στους ψυχικά ασθενείς, για παράδειγμα; Αυτοί δεν έχουν δικαιώματα; Και, ας μην ξεχνάμε ότι εκτός απ΄ τους αρρώστους ναρκομανείς, έρχονται και οι μη άρρωστοι πρεζέμποροι.
Να πούμε τα πράγματα με τα όνομά τους: Μπροστά στα μάτια μας και με την ανοχή μας οι έμποροι του θανάτου θησαυρίζουν. Στην περιοχή μας, με την σιωπή μας, νέα παιδιά βρίσκουν ελεύθερα και άνετα προσφερόμενη την πρέζα. Άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια μπροστά μας, ενώ πίνουμε το καφεδάκι μας αμέριμνα.
Η ανοχή αυτής της κατάστασης δεν συνιστά κοινωνική ευαισθησία. Για κοινωνική αναλγησία και αφασία πρόκειται. Δεν θέλουμε να «καθαρίσουμε» την γειτονιά απ΄ τους αδύναμους και τους ασθενείς, να σταματήσουμε το εμπόριο του θανάτου θέλουμε. Το πρόβλημα δεν λύνεται με την αστυνομική καταστολή. Εμπίπτει περισσότερο στην ευθύνη των δημόσιων υπηρεσιών υγείας. Απαιτεί και κοινωνική πρόνοια και πραγματική ανθρωπιά. Δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτοί οι θεσμοί, που θα μπορούσαν ουσιαστικά να βοηθήσουν τους ναρκομανείς. Τελικά όμως επιτρέπεται στο όνομα των ενοχών μιας κοινωνίας, να παραδίδουμε την συνοικία μας στον καθημερινό θάνατο;
Αν η πολιτεία τους θεωρεί σκουπίδια και τα Εξάρχεια ανθρώπινη χωματερή, εμείς αδιαφορώντας, βοηθάμε να προστεθούν και άλλα θύματα.
Έτσι δεν γινόμαστε όλοι πραγματικά συνένοχοι;
Η λύση φαίνεται να είναι μόνο μία: Να επανακτήσουμε τον χώρο.
Να βγούμε απ΄ τα σπίτια μας, να σηκωθούμε απ τους καναπέδες και να πάμε στην πλατεία, είτε οργανώνοντας εκδηλώσεις, είτε απλά για να πιούμε εκεί τον καφέ και το τσάι μας. Οι γονείς και οι δάσκαλοι να φέρουν τα παιδιά να παίζουν εκεί.
Να δώσουμε με δημιουργικές δράσεις και συμμετοχή, στην πλατεία τον αρχικό της ρόλο.
Να ξαναγίνει χώρος συνεύρεσης, αμφισβήτησης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών.
Τα Εξάρχεια είναι μια ζωντανή συνοικία της Αθήνας και έτσι θέλουμε να παραμείνουν.
Βεβαίως θα πει κάποιος ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που φεύγουν τα ΜΑΤ και έρχεται η πρέζα. Είναι ξεκάθαρο για μας που ζούμε χρόνια στην περιοχή, ότι η καταστολή που εφαρμόζεται στα Εξάρχεια έχει δύο πρόσωπα: την επίσημη της αστυνομίας και την άλλη της πρέζας. Πότε ασκείται η μία μέθοδος, πότε η άλλη και κάποιες φορές, όπως τους προηγούμενους μήνες και οι δυο παράλληλα. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά, αφού το βλέπαμε και οι ίδιοι, ότι και τους μήνες που είχε στρατοπεδεύσει εδώ ο στρατός του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το εμπόριο των ναρκωτικών εξακολουθούσε να γίνεται ανενόχλητα, πολλές φορές δίπλα στις πεζές περιπολίες και στις διμοιρίες των ΜΑΤ.
Το ξεκαθαρίζουμε: Η απομάκρυνση του στρατού κατοχής της αστυνομίας μετά από αγώνες, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει για μας, ότι υποθάλπει την μικροπαραβατικότητα των εξαθλιωμένων, που αναπτύσσεται και εδώ, όπως σε κάθε περιοχή που γίνεται πιάτσα ναρκωτικών.
Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που εμφανίζεται στην συνοικία το ναρκοεμπόριο. Σήμερα όμως η έκταση του φαινομένου είναι τεράστια.
Και ανακύπτει το εξής ζήτημα: Τι κάνουμε εμείς; Όλοι εμείς οι πολίτες που ζούμε και εργαζόμαστε εδώ; Θα μείνουμε θεατές, «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», μπροστά στον θάνατο που τριγυρίζει και κάνει πιάτσα στην περιοχή μας; Θα περιμένουμε να μας «προστατεύσει» η αστυνομία; Θα φέρουμε μπράβους, όπως εδώ και καιρό επιδιώκουν κάποιοι; Θα περιμένουμε «το Θεό να μας σώσει»; Ή θα αυτοοργανωθούμε και με σεβασμό στον άνθρωπο, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε λύση;
Αναγνωρίζουμε βεβαίως ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι κοινωνικό. Υπάρχει σε όλες τις χώρες αναπτυγμένες και μη, υπάρχει σε όλες τις περιοχές της χώρας. Όμως πόσες πλατείες έχουν παραδοθεί έτσι στην πρέζα, όπως η πλατεία Εξαρχείων; Συμβαίνει κάτι ανάλογο στην πλατεία Κολωνακίου, ας πούμε, που είναι μια κοντινή μας πλατεία σε μια συνοικία, η οποία όπως και τα Εξάρχεια, είναι χώρος κατοικίας;
Όχι, δεν συμβαίνει και οι λόγοι είναι προφανείς. Έχουν να κάνουν με την ιδιαιτερότητα της περιοχής μας, με τον έντονα πολιτικό και αμφισβητισιακό χαρακτήρα της, που τόσα χρόνια υπερασπιζόμαστε. Επίσης έχουν να κάνουν με το είδος των ναρκωτικών που διακινούνται. Η πρέζα και τα χάπια είναι μαζική μέθοδος καταστολής των φτωχών και στην περιοχή μας ούτε μένουν, ούτε συχνάζουν άνθρωποι με ιδιαίτερα υψηλά εισοδήματα. Να το επαναλάβουμε, το ζήτημα δεν είναι τι κάνει το κράτος, το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς οι πολίτες γι΄ αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.
Δεν είμαστε ρατσιστές. Αναγνωρίζουμε ότι οι ναρκομανείς είναι άρρωστοι άνθρωποι, όμως στην πλατεία δεν έρχονται για να κάνουν την βόλτα τους ή να μαζέψουν ήλιο. Έρχονται για να αγοράσουν και να πουλήσουν πρέζα και χάπια. Είναι άρρωστοι αλλά η ίδια η εξάρτησή τους απ΄ τις ουσίες, τους κάνει να μην ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, τους τονώνει το εγώ, τους κάνει ατομιστές και αντικοινωνικούς. Κατανοούμε την φύση της ασθένειας, όμως κάθε άνθρωπος σ αυτή την ζωή έχει και ατομική ευθύνη για τις επιλογές που κάνει. Στους αρρώστους αυτούς στηρίζεται το ναρκοεμπόριο, ένα απ τα ισχυρότερα, ως γνωστόν, εμπόρια του πλανήτη. Εξ άλλου η ηρωίνη, είναι επίσης γνωστό, έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται από το σύστημα για την καταστολή κινημάτων που το αμφισβητούσαν ή το αμφισβητούν. Και επιτέλους, υπάρχουν και άλλες κοινωνικές ομάδες που έχουν προβλήματα, έχουν βγει στους δρόμους να περιφέρουν με μαγκιά το πρόβλημά τους; Μπορεί να φανταστεί κανείς μια πλατεία ή μια περιοχή ολόκληρη να έχει παραχωρηθεί στους ψυχικά ασθενείς, για παράδειγμα; Αυτοί δεν έχουν δικαιώματα; Και, ας μην ξεχνάμε ότι εκτός απ΄ τους αρρώστους ναρκομανείς, έρχονται και οι μη άρρωστοι πρεζέμποροι.
Να πούμε τα πράγματα με τα όνομά τους: Μπροστά στα μάτια μας και με την ανοχή μας οι έμποροι του θανάτου θησαυρίζουν. Στην περιοχή μας, με την σιωπή μας, νέα παιδιά βρίσκουν ελεύθερα και άνετα προσφερόμενη την πρέζα. Άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια μπροστά μας, ενώ πίνουμε το καφεδάκι μας αμέριμνα.
Η ανοχή αυτής της κατάστασης δεν συνιστά κοινωνική ευαισθησία. Για κοινωνική αναλγησία και αφασία πρόκειται. Δεν θέλουμε να «καθαρίσουμε» την γειτονιά απ΄ τους αδύναμους και τους ασθενείς, να σταματήσουμε το εμπόριο του θανάτου θέλουμε. Το πρόβλημα δεν λύνεται με την αστυνομική καταστολή. Εμπίπτει περισσότερο στην ευθύνη των δημόσιων υπηρεσιών υγείας. Απαιτεί και κοινωνική πρόνοια και πραγματική ανθρωπιά. Δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτοί οι θεσμοί, που θα μπορούσαν ουσιαστικά να βοηθήσουν τους ναρκομανείς. Τελικά όμως επιτρέπεται στο όνομα των ενοχών μιας κοινωνίας, να παραδίδουμε την συνοικία μας στον καθημερινό θάνατο;
Αν η πολιτεία τους θεωρεί σκουπίδια και τα Εξάρχεια ανθρώπινη χωματερή, εμείς αδιαφορώντας, βοηθάμε να προστεθούν και άλλα θύματα.
Έτσι δεν γινόμαστε όλοι πραγματικά συνένοχοι;
Η λύση φαίνεται να είναι μόνο μία: Να επανακτήσουμε τον χώρο.
Να βγούμε απ΄ τα σπίτια μας, να σηκωθούμε απ τους καναπέδες και να πάμε στην πλατεία, είτε οργανώνοντας εκδηλώσεις, είτε απλά για να πιούμε εκεί τον καφέ και το τσάι μας. Οι γονείς και οι δάσκαλοι να φέρουν τα παιδιά να παίζουν εκεί.
Να δώσουμε με δημιουργικές δράσεις και συμμετοχή, στην πλατεία τον αρχικό της ρόλο.
Να ξαναγίνει χώρος συνεύρεσης, αμφισβήτησης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών.
Τα Εξάρχεια είναι μια ζωντανή συνοικία της Αθήνας και έτσι θέλουμε να παραμείνουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
